Groningen is gemaakt. Gekneed uit water en klei. Eerst wierpen de Chauken wierden op, toen polderden de monniken in, de boeren hoogden de dijken op en de werklozen wonnen land uit zee.
Plinius (Romeins geschiedschrijver) had ontzag voor de wierdebewoners en schreef: "De armzaligste schepsels ter wereld, die op kunstmatige heuvels wonen, door hen zelf hoog opgeworpen. Ze huizen daarin als in schepen, wanneer het land er omheen onderloopt. Wijkt het water bij eb, dan lijken ze wel schipbreukelingen".
Plinius schreef ook: "Men twijfelt of de bodem tot de aarde dan wel tot de zee behoort".
Die onverbiddelijke dienstplicht gold iedereen, zonder onderscheid des persoons. Boer, abt, edelman, dagloner, zij aan zij stonden zij in hun strijd tegen het water.
In 1716 werd Thomas Seeratt, oud zeekapitein van Duitse afkomst tot hoofd van de provinciale waterstaat. Hij inspecteerde de dijken en sprak de voor die tijd historische woorden "Zo steil als een peerd". Hij bepleitte dan ook bij de Staten de kruin breder en het talud glooiender te maken.
Helaas kon hij het plan pas uitvoeren na de rampzalige Kerstvloed van 1717 waarbij tenminste 2300 mensen verdronken, de ramp kostte in ons land en in Ost Friesland aan meer dan 12.000 mensen het leven. In Borgsweer en omgeving overleefden slechts 2 mensen de ramp.
Veel afgunst zoals blijkt uit deze uitspraak van ongeveer 1000 na Chr.: "Liever wil ik mijn land ter hoogte van een speer onder water zien, dan een schop aarde te besteden om daarmee de dijken mijner buren te maken".
